A Message by Viktor Karapetyan, AMAA Representative in Artsakh

Was it just yesterday or a long time ago? It was only two years… already two years. 

Two long and fast-paced years have passed since the unrestrained Artsakh war of 2020. And since those fierce days, time has been ticking away only with the hands of the clock. The pain and anger have stopped in the eyes and in the heart of the Armenian. 

In Artsakh, there is life and struggle. The indomitable will to live keeps the people of Artsakh in this land, because life in Artsakh is constant, no matter how dangerous and painful it can be. They say that a warm wound is not very painful, but it seems that the wound of Artsakh is cooling off. The pain is deep, and it keeps the wound wet. 

My Artsakh, you are there. 

Our right is one  ̶  to live on this land. It has become an incomprehensible and unbearable demand to fight for life and smile through the pain. The people of Artsakh are resilient, and their hope is in God. 

Lord, we pray that the wound of the Armenian be healed, the tears be sanctified, and the pain of the war disappear. Be the guardian of the last piece of our ravaged land, which you have spared and saved. 

And the Armenian will live. Artsakh will live and it will live with You. Please make it live, Lord. 

Peace to all, with loving care. 

Viktor Karapetyan
AMAA Representative in Artsakh 

---

Երե՞կ էր, թե՞՝ վաղուց։ Միայն երկու տարի․․․ արդեն երկու տարի…

Անցել է երկու տարի, երկու երկարաշունչ ու արագընթաց տարի 2020 թվականի սանձազերծ պատերազմից։ Ու չարագույժ այդ օրերից ի վեր ժամանակը թիկթակում է ժամացույցի սլաքներով միայն։ Ցավն ու կսկիծը կանգառել է հայի աչքերում ու սրտում։ Արցախում կյանք է ու կռիվ․․․ Ապրելու անբեկ կամքը արցախցուն այս հողում է պահում, որովհետև Արցախում կյանքն անընդհատ է, որքան էլ այն վտանգված լինի ու ցավոտ։ Ասում են՝ տաք վերքը շատ չի ցավոտ, բայց, կարծես, սառչում է Արցախի վերքը։ Ցավը խորն է ծվարել ու վերքը թաց է պահում։

Իմ Արցա՛խ, դու կաս։

Մեր իրավունքը մեկն է՝ ապրել այս հողում։ Անհասկանալի ու անտանելի պահանջմունք է դարձել ապրելու համար պայքարելը և ցավի միջից ժպտալը։ Բայց տոկուն է արցախցին ու հույսով առ Աստված․ տուն է շինում, ընտանիք կազմում, նոր կյանքի ծննդին սպասում, կրթում, դաստիարակում, աղոթում․․․

Տե՛ր, թող սպիանա հայի վերքը, սրբվի արցունքն ու վերանա ցավը, պատերազմի ցավը թող վերանա։ Պահապան եղիր մեր հոշոտված հողի վերջին պատառիկին, որը խնայեցիր ու փրկեցիր։

Ու կապրի հայը, Արցախը կապրի, Քեզանով կապրի․․․ Ապրեցրո՛ւ, Տե՛ր։ 

Խաղաղություն բոլորին,Հոգաչափ սիրով՝

Վիկտոր Կարապետյեան
Աւետարանչականի Արցախի Ներկայացուցիչ